สานสัมพันธ์“ย้อนฮักจังเอิ้นหา ฮักแพงเบิ่งแงงกันเด้อ” ศิษย์เก่า วค.อุดรธานี ป.กศ.ห้อง 5/17 เพื่อนกันไม่มีวันเกษียณ เพราะเราคือเพื่อนกัน ปีหน้าพบกันใหม่ที่หนองบัวลำภู
ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ณ ห้องประชุมโรงแรมบุศยรินทร์หนองคาย อำเภอเมืองหนองคาย จังหวัดหนองคาย กลุ่มเพื่อนร่วมรุ่นนักศึกษา ปกศ. ห้อง 5 /2517 ที่จบการศึกษาในปี 2519 ของวิทยาลัยครูอุดรธานี(ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี) ได้ร่วมประชุมปรึกษาหารือถึงกิจกรรมที่จะขับเคลื่อนสมาชิกกลุ่มเพื่อนๆปกศ.ห้อง 5/2517 ให้เกิดความผูกพันธ์หลังจบการศึกษาและมีอาชีพงานทำ จนเกษียณอายุราชการ รวมจนถึงวันนี้ครบ 46 ปี ร่วมกันจัดงานเลี้ยงรุ่น ปกศ.5/2517 สานสัมพันธ์ เพื่อนกัน ท่ามกลางความสุขสนุกสนานที่มาพร้อมรอยยิ้ม-เสียงหัวเราะกับเรื่องเล่าภาพความทรงจำเก่า ๆสมัยที่เคยเรียนร่วมกันมานี่แหละเพื่อนแท้ไม่มีวันหมดอายุ
โดยในโอกาสนี้ นายเสงี่ยม ท้าวพิมพ์ ประธานรุ่น ปกศ.พร้อมด้วย นายสุภัชรกานต์ แก้วสิงห์ สื่อมวลชนจังหวัดหนองบัวลำภู ในฐานะเพื่อนร่วมรุ่นๆปกศ. ได้มีการประชุมเพื่อหาทางขับเคลื่อนกิจกรรมการรวมกลุ่มของเพื่อนให้มีความมั่นคงและเป็นเพื่อนกันตลอดไป โดยในที่ประชุมได้แสดงความคิดเห็นอยากหลากหลาย ถึงความเป็นเพื่อนและห่วงใยต่อกัน ซึ่งบรรยากาศในปีต่อไปสำหรับเพื่อนบางคนติดภารกิจไม่สามารถเดินทางมาร่วมงานได้ อาจจะสนับสนุนของรางวัลสำหรับจับฉลาก เพื่อให้เพื่อนๆได้ร่วมสนุกกันอย่างเต็มที่ น่าจะเป็นประเด็นต้องพิจารณาในครั้งต่อไปด้วย จากนั้น ที่ประชุมได้เสนอกิจกรรมพบปะระหว่างเพื่อนในครั้งไปในช่วงเดือนตุลาคม 2566 ณ จังหวัดหนองบัวลำภู
โดยในช่วงค่ำกลุ่มเพื่อนร่วมรุ่น ปกศ.ที่ร่วมเรียนกันสมัยเป็น วิทยาลัยครูอุดรธานีได้ร่วมกันจัดงานเลี้ยงสังสรรค์โดยได้รับเกียรติจาก นายเชิดพงศ์ ราชปัองขันธ์ สส.พรรคเพื่อไทย จังหวัดบึงกาฬ นายเกรียง มาทน อดีตพัฒนาการอำเภอเวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น นายประมวล พินิจมนตรี อดีต ผอ.โรงเรียนบ้านโคกม่วงประชาสรรค์ อำเภอโนนสัง จังหวัดหนองบัวลำภู และนายประยูร หาปัญนะ อดีตข้าราชการครูโรงเรียนเมืองไหม่วิทยา พร้อมแม่บ้านของเพื่อนๆปกศ. ร่วมเป็นเกียรติในงานครั้งนี้ ท่ามกลางบรรยากาศฟ้อนรำ ร้องเพลงที่สนุกสนานและเป็นกันเองจะหาไหนเหมือน
ในขณะที่เพื่อนร่วมห้องกล่าวความรู้สึกเป็นเสียงกันว่าการพบปะกันในครั้งนี้ว่า ทุกคนมาครั้งนี้มาด้วยใจที่คิดถึงเพื่อนๆสมัยเรียนห้องเรียนเดียวกัน ถึงบางคนจะมีอายุมากน้อยต่างกันบ้างก็ไม่ได้นำมาเป็นสาระสำคัญที่สำคัญทุกคนรักและเคารพระหว่างพี่เพื่อนน้องกันเสมอมา คิดถึงเพื่อนร่วมห้องที่เรียนด้วยกันถึงบางคนอาจจะไม่ได้พบหน้ากันถึง 40 กว่าปีแต่ยังจำชื่อและนามสกุลกันได้ พร้อมเล่าถึงบุคลิกท่าทางสมัยเรียนเมื่อปี 2517 ได้ และมีเพื่อนบางคนต้องจากโลกนี้ไปแต่ก็ยังจำเพื่อนๆคนนั้นได้เสมอ อยากให้เพื่อนๆได้มีโอกาสพบกันปีละครั้งก็ยังดีเมื่อเรายังมีสุขภาพพอไปไหนมาไหนได้บ้าง ยังไม่ต้องเป็นภาระของลูกหลาน แต่ก็เข้าใจในสภาพสิ่งแวดล้อมของเพื่อนบางคน แต่ยังก็ยังเป็นเพื่อนกันเสมอ จึงเป็นที่ไปที่มาของคำว่า“ย้อนฮักจังเอิ้นหา ฮักแพงเบิ่งแงงกันเด้อ”.พบกันใหม่ปีหน้าที่จังหวัดหนองบัวลำภู ก่อนจะแยกย้ายกันกลับภูมิลำเนาด้วยความปลอดภัยทุกๆคน